Λήθη.

Πώς γίνεται να μη θυμάμαι τις παιδικές μου φάρσες, τα μυστικά των τοίχων πριν ξεφλουδίσουν, τους φίλους που φυτεύουν το βλέμμα τους σ' άγονες γραμμές, αυτούς που πέφτουν και κοιμούνται από φόβο'  πώς γίνεται να έχω ξεχάσει τα δάκρυα που στεγνώνουν το καλοκαίρι στο παράθυρο, τη θάλασσα στον τρίτο, τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας στο λαιμό μου, το κομμένο αυτί του Βαν Γκογκ στο κομοδίνο; Καλά λένε - πως είμαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου - σαν τους αυτόπτες μάρτυρες που τρέμουνε τον ίσκιο τους και ζητούν στη μέση του Ωκεανού, αδιάφορα τάχα,  ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.


Ο πίνακας είναι του Γιάννη Στεφανάκη.