Για μια χιλιετία δε σταύρωνα λέξη. Πού και πού καμιά ιδέα μου ανακάτευε το στομάχι και έπαιρνα τα βουνά- για λαγκάδια ούτε λόγος- περπατώντας πάνω στις κορυφές τους, όταν ο ουρανός ξεχειλισμένος από σύννεφα έψαχνε τα φωσφωρούχα του σώματα.
Εκεί κρατούσα σημειώσεις στην κάννη του μολυβιού μου. Τις έμπηγα στο χαρτί, σαν σκιάχτρα διαλυμένα από κάποιον κακομασημένο έρωτα και έλεγα Χριστέ μου, αυτές οι λέξεις παραείναι νωπές για να πάω παρακάτω κι ο κόσμος τρέχει ανεμίζοντας αντικείμενα πάνω από το κεφάλι μου, τόσο επικίνδυνα να τα θαυμάζεις ή να τα κοιτάζεις από κοντά, όταν δεν έχεις πού την κεφαλή κλίναι.
Εκεί κρατούσα σημειώσεις στην κάννη του μολυβιού μου. Τις έμπηγα στο χαρτί, σαν σκιάχτρα διαλυμένα από κάποιον κακομασημένο έρωτα και έλεγα Χριστέ μου, αυτές οι λέξεις παραείναι νωπές για να πάω παρακάτω κι ο κόσμος τρέχει ανεμίζοντας αντικείμενα πάνω από το κεφάλι μου, τόσο επικίνδυνα να τα θαυμάζεις ή να τα κοιτάζεις από κοντά, όταν δεν έχεις πού την κεφαλή κλίναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου