Θυμάμαι από παιδί, την αναστάσιμη χαρά να στέκει αλύγιστη σαν χάρακας με τους ώμους πεσμένους στα πλευρά της και το χορτάρι να τραγουδάει χωρίς ίχνος συστολής, όσους θα αναστηθούν εν ευθέτω χρόνω.
Δεν έφερε πληγές, ουλές ή άλλα οδυνηρά σημάδια. Περίμενε με χαρακτηριστική υπομονή να έρθει η ώρα της, όπως περιμένω κι εγώ τον Επιτάφιο κάτω από το μπαλκόνι μου να σκάσει σαν οβίδα. Με λουλούδια να ραίνω τα πρόσωπα της πιο άδειας ζωής. Αλλά δε θα πω λέξη για τη ζωή εν τάφω, αν κάποιος ξένος τόπος εγκρίνει το θάνατο, που μου έχει χαρίσει αυτή η απερίγραπτη ευδαιμονία. Επειδή μέχρι να ξημερώσει η μεγάλη μέρα, δεν έχω λόγια για το πλάσμα στη λαμπάδα που μοιάζει με πάνινη κούκλα μα στην πραγματικότητα, είναι ένας άνθρωπος που τρέχει εδώ κι εκεί, με βήματα μιας άφιξης προσωρινής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου