Τώρα είναι αργά, Μυθιστόρημα, Λίνα Φυτιλή, Εκδόσεις Απόπειρα, 2011
Η Λίνα Φυτιλή γεννημένη στη Λάρισα, ζει και εργάζεται στον Αλμυρό Βόλου, ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Το 1997 δημοσιεύτηκε το πρώτο της βιβλίο, «Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας», από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Το 2003 με 2004 εκδόθηκε η εργασία της «Η ευέλικτη ζώνης την πρωτοβάθμια εκπαίδευση», σε συνεργασία με εκπαιδευτικούς και μαθητές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Περιφέρεια Βορείου Αιγίου). Το 2011 δημοσιεύεται το βιβλίο της «Τώρα είναι αργά», από τις εκδόσεις Απόπειρα. Η Λίνα Φυτιλή γράφει στην ηλεκτρονική εφημερίδα Press.gr και στο περιοδικό Ντουέντε.
Η Εύα, ο Κόκλας, ο Πέτρος και το σπίτι στην Αίγινα. Ένας θάνατος που τους τυλίγει με νήματα αναπόλησης, θλίψης, πίκρας, ενοχών.
Από την άλλη πλευρά, η Φρίντα, η Ρόη, η Ζωή, και η πανσιόν, σημείο αναφοράς των άλλοτε ξένοιαστων διακοπών. Σ’ αυτή την περίπτωση, η απόρριψη του πατέρα, έρχεται να επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο τις τρεις ηρωίδες.
Ένα μυθιστόρημα με σπονδυλωτή πλοκή. Επίκεντρό του ο χαμός των δικών μας ανθρώπων ή και του εαυτού μας, είτε από φυσικά αίτια είτε από προσωπική επιλογή. Η γεύση του νοσταλγική, θα έλεγα που και που κάπως πικρή.
Και οι αλήθειες να παλεύουν να ξεμυτίσουν μα συσσωρευμένα μυστικά και λάθη να τις σπρώχνουν όλο και πιο βαθειά.
Δύο οικογένειες όμοιες μεταξύ τους, τόσο στα θετικά σημεία τους, όσο και σ’ αυτά που θα θέλανε να μείνουν στην αφάνεια.
Δύο οικογένειες που τελικά διαλύθηκαν ή μάλλον ήταν εξ αρχής χτισμένες σε σαθρά θεμέλια.
Και κάπου κάπου στο σκηνικό αυτό, να ακούγεται αχνά η φράση της μικρής Εύας, που αποτέλεσε τρόπον τινά το εξιλαστήριο θύμα για να βγει η αλήθεια στην επιφάνεια…
«Η αλήθεια είναι ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά».
Ένα μυθιστόρημα που σίγουρα αγγίζει τον αναγνώστη, το “Τώρα είναι αργά». Οι οικογένειες στις οποίες αναφέρεται η Λίνα Φυτιλή, είναι αυτές στις οποίες ενδεχομένως ζούμε ή συναντάμε στις καθημερινές συναναστροφές μας.
Η Λίνα Φυτιλή μας κοινωνεί απλά πλην όμως ουσιαστικά και σε βάθος τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, περιγράφοντας σκηνικά της καθημερινότητάς τους, τα οποία και τα αποτυπώνουν πληρέστερα.
Το παρελθόν πάντα θα υπάρχει και θα επιστρέφει κυρίως σε αυτούς που το άφησαν πίσω τους ενοχικά.
Τώρα ίσως είναι όντως αργά για να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος, σίγουρα όμως δεν είναι αργά
για να φανερωθεί η αλήθεια.
Είναι οκτώ από τους είκοσι που με το πρώτο τους βιβλίο διεκδικούν μια θέση στο τοπίο της ελληνικής λογοτεχνικής γεωγραφίας. Δεν παρακολουθούν τους συγγραφικούς νεωτερισμούς και δεν συναναστρέφονται άλλους ομοτέχνους τους. Η εικόνα έχει εισβάλει στη ζωή των περισσότερων, αφού απασχολούνται παράλληλα με τον κινηματογράφο, το θέατρο ή τη διαφήμιση.
Πρώτα πεζογραφήματα
Εξωραϊστικές συνδιαλέξεις
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/09/1997 00:00
Νέοι συγγραφείς ζητούν αναγνώστες
Ακούγεται συχνά ότι οι συγγραφείς της επαρχίας έχουν λιγότερες πιθανότητες έκδοσης των έργων τους επειδή ζουν απομακρυσμένοι από τα κέντρα αποφάσεων. Διαβάζοντας όμως τα βιογραφικά των νέων και πρωτοεμφανιζόμενων πεζογράφων διαπιστώνουμε ότι περισσότεροι από τους μισούς ζουν εκτός Αθηνών και δεν έχουν καμία διάθεση να ζήσουν σε κάποια «μητρόπολη». Ορισμένοι ζουν μόνιμα ή για μεγάλα διαστήματα στο εξωτερικό. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι της φθινοπωρινής εσοδείας μάς μεταφέρουν στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στον Βόλο, στη Ζάκυνθο αλλά και στο Κάιρο, στο Λονδίνο, στη Σμύρνη. Κανένα από τα νέα πρόσωπα δεν ανήκει σε «λογοτεχνικούς κύκλους» και ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι δεν θαυμάζουν κάποιον δημιουργό της προηγούμενης γενεάς. Επιπλέον δεν έχουν κανέναν διακαή πόθο να συναναστραφούν άλλους συγγραφείς. Δεν έχουν καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για τους διανοουμένους και προτιμούν τις παρέες τους από οποιαδήποτε συντροφιά με την οποία θα αντάλλασσαν απόψεις για τα κείμενά τους.
Οι νέοι (ως 35 ετών σχηματικά) και πρωτοεμφανιζόμενοι πεζογράφοι της περιόδου που διανύουμε δεν ξεπερνούν τους είκοσι. Δεν πρέπει να εικάσουμε ότι η γραφομανία των Ελλήνων δεν έχει υποχωρήσει: δεκάδες επίδοξοι λογοτέχνες εξακολουθούν να υποβάλλουν καθημερινά τα χειρόγραφά τους σε μικρούς και μεγάλους οίκους. Πρόκειται για ιστορικής χροιάς απομνημονεύματα ή μαρτυρίες, ποιητικές συλλογές, κοινότοπες αυτοβιογραφικές διηγήσεις που αγωνίζονται για μια θέση στα βιβλιοπωλεία. Οι εκδότες εσχάτως έγιναν πιο απαιτητικοί και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας αποτυχίας. Αλλωστε πόσοι πρωτοεμφανιζόμενοι της παρελθούσης πενταετίας θεωρούνται ελπιδοφόροι λογοτέχνες; Σίγουρα όχι περισσότεροι από δέκα.
Ο δείκτης πρωτοεμφανιζόμενων παρουσιάζει λοιπόν μια σοβαρή καμπή σε σχέση με την πενταετία 1991 - 1996, κατά την οποία κυκλοφόρησαν περισσότερα από 250 βιβλία πρώτης πεζογραφικής απόπειρας. Οι μόνοι εκδοτικοί οίκοι που εξακολουθούν να παρουσιάζουν με τους ίδιους ρυθμούς νέους πεζογράφους είναι το «Δελφίνι» και ο «Καστανιώτης», οι οποίοι ενίσχυσαν τις λίστες τους ο καθένας με πέντε νέα ονόματα. Οι εκδόσεις «Νέα Σύνορα / Λιβάνη», που τα τελευταία χρόνια παρουσίασαν σαράντα νέους συγγραφείς, αυτήν την περίοδο δεν κυκλοφορούν κανένα έργο πρωτοεμφανιζόμενου. Κάτι που ισχύει και για τις εκδόσεις Νεφέλη που εξέδωσαν κατά την ίδια περίοδο δεκαεπτά βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων.
Παρουσιάζουμε οκτώ από τους συγγραφείς που είτε εξέδωσαν πρόσφατα το πρώτο τους βιβλίο είτε πρόκειται σύντομα να το παρουσιάσουν στο κοινό.
Λίνα Φυτιλή
Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας
Εκδόσεις Καστανιώτη
Οι «Νύχτες της άχρωμης κιμωλίας» είναι ένα «άγνωστο ταξίδι που γίνεται η αφορμή ναξετυλιχθούν ιστορίες θλιβερά ωραίων ανθρώπων». Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της εικοσιτριάχρονης Λίνας Φυτιλή. Είναι ένα ερωτικό αφήγημα που διαδραματίζεται σε ένα λεωφορείο. Η κάθαρση έρχεται με ένα δυστύχημα ενώ το ταξίδι δεν λειτουργεί ως μετακίνηση αλλά ως αφετηρία για λήψη αποφάσεων. Δύο από τους ήρωες αναβιώνουν το ερωτικό παρελθόν τους, ξεπερνώντας τα όριά τους. Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στον Αλμυρό και στον Βόλο. Εχει σπουδάσει Παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Ψυχεδελική φάρσα.
Λένα Φυτιλή Τώρα είναι αργά Εκδόσεις Απόπειρα
Οι ολιγοήμερες διακοπές του τελευταίου εν ζωή απογόνου μιας οικογένειας σε μια μικρή πανσιόν στέκονται αφορμή για να ξυπνήσουν μέσα του αναμνήσεις και συναισθήματα θαμμένα εδώ και αρκετά χρόνια. Τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν, όπως η ιδιοκτήτρια της πανσιόν, η ανιψιά της και ο φίλος του στέκονται αφορμή να χαλάσει η ανέμελη ατμόσφαιρα και να γεμίσει νοσταλγία καθώς τον κατακλύζουν γεγονότα από το παρελθόν σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά. Πρόκειται για ένα καλοστημένο βιβλίο που σκιαγραφεί αρκετά ανάγλυφα τον μίτο των ανθρωπίνων σχέσεων, φέρνοντας στην επιφάνεια αρκετά ενδιαφέροντα συναισθήματα.
H κριτική δημοσιεύτηκε από το akamas. wordpress. com
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΒΑΖΩ, γράφει η Ιωάννα Στεφανάκη, τεύχος 727
Λίνα Φυτιλή, Τώρα είναι αργά,
ελληνική πεζογραφία, μυθιστόρημα,
Απόπειρα, 2011
σσ. 197, € 12,00
![Tora einai arga frontcover[3]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgAFAO-E6x79fmbPfKCyNeApH6_0MW9aoken-Od5wZPFZTwe-aFTStqgH1c8IzKJyoQfIQiTTJj7bXXmthqadqoVU1MKN2WW6Q3zAFyA6o-a37ltby-0RWN7mimI8y4H5iYGAdlY4X3KM/?imgmax=800 "Tora einai arga frontcover[3]") Ένα καλοκαίρι στάθηκε η αφορμή για την αφύπνιση στη μνήμη των ηρώων. Το παζλ των γεγονότων μοιάζει στην αρχή θολό, αργότερα μάχιμο και αποφασιστικό φανερώνει κάθε εικόνα που κρυβόταν στο παρελθόν. Οι ώρες του απομεσήμερου ατελείωτες, το καλοκαίρι στην πανσιόν ξυπνάει θύμισες από τα άλλοτε φωτεινά καλοκαίρια στην Αίγινα. Τότε που οι ιστορίες περιπλέκονταν ψάχνοντας τον έρωτα λαθραία. Τώρα οι πρωταγωνιστές συνυπάρχουν με τη μοναξιά τους, ενώ το νήμα που τους συνδέει με το παρελθόν τους δεν έχει ακόμη κοπεί. Η αλήθεια κορυφώνεται ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται, σαν εκείνο το ξεχασμένο παιδικό τους παιχνίδι, που παρασέρνει τώρα τη σκέψη κρατώντας τους συντροφιά. Η ιδέα του πλούτου, η αλαζονεία της νιότης και το αναπάντεχο επιστρέφουν να τους υπενθυμίσουν πως δεν υπάρχουν ιδανικές ζωές παρά μόνο στη φαντασία.
Λίνα Φυτιλή
Μυθική μέρα
Εκδόσεις Ενδυμίων, 2014
Του Γιώργου Λίλλη*
Η μυθική μέρα, της Λίνας Φυτιλή είναι ένας παράπλευρος κόσμος που συνυπάρχει με την πραγματικό. Τα ποιήματά της, αποκαλύπτουν την αξία του μύθου μέσα στις ατραπούς της καθημερινότητάς μας. Θα έλεγα πως οι στίχοι της είναι ένα μανιφέστο που επιθυμεί να επαναφέρει τον μύθο στη ζωή μας. Παλιότερα ο μύθος έπαιζε σημαίνοντα ρόλο στουςανθρώπους. Πιστεύω πως χάσαμε τον κρίκο εκείνο από την στιγμή που γίναμε πιο πραγματιστές. Ή όταν χάσαμε την παιδικότητά μας και εγκλωβιστήκαμε στην στιβαρή ενηλικίωση. Η Φυτιλή αναζητά τα αίτια γι΄ αυτή την απώλεια:
Τα πρωινά,
όταν μεταμορφώνεσαι σε ξυπνητήρι,
όταν γίνεσαι αναλώσιμο γραφείου,
συρραπτικό
Ή φθαρμένο ντοσιέ,
τιμολόγιο σε κάποιο γκισέ,
νιώθεις το μηδέν ολοστρόγγυλο
να γλιστράει μέσα στα δάχτυλά σου.
Σπάνια έχω διαβάσει ένα τόσο καίριο ποίημα, που να μιλά για την φυλακή της καθημερινότητας, για τον αγώνα να απελευθερωθούμε από το γίνουμε αντικείμενα. Είναι τραγική η διαπίστωση ότι ζούμε τόσο πεζά, όπου ο χρόνος μας μετατρέπει σε μηδενικά μέσα στην συνεχόμενη επαναλαμβανόμενη κίνηση προς το άγνωστο. Τελικά τι είμαστε; αναρωτιέται η Φυτιλή. Έρμαια των συνθηκών, ή συναισθηματικά όντα που αποζητούν την ελευθερία;
Όταν με τη σειρά σου,
μάθεις να είσαι
με τα πράγματα
κι όχι με τις λέξεις,
τότε
ένας ωκεανός
σε μικρογραφία
πίσω σου,
θα παίζει αμφιταλαντευόμενος
τη σκηνή
όπου οδύνη κι ηδονή
απέχουν
στον τυφλό καθρέφτη σου
Ενός λεπτού σιγή.
Η Φυτιλή πιστεύει στον άνθρωπο. Στην δύναμη των αισθήσεων. Αναζητά το μύθο πίσω από τις έννοιες, το θαύμα πίσω από το μεγαλεπήβολο. Ο σε μικρογραφία ωκεανός στον τυφλό καθρέφτη, όπου μπορείς να φανταστείς ή να ονειρευτείς αυτό που είσαι ή αυτό που θα ευχόσουν να είσαι. Οι στίχοι της, ώριμοι, διαυγείς, δείχνουν ένα δρόμο μέσα στο χάος με το συναίσθημα να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του καθοδηγητή κι όχι η λογική που μας στερεί πολλές φορές να αισθανόμαστε την υπέρβαση στη ζωή μας. Βρίσκω στα ποιήματά της την κατασταλαγμένη σοφία των Σούφι της ανατολίτικης φιλοσοφίας, κι έναν προσεγμένο λυρισμό, χωρίς περιττά στολίδια, που δημιουργούν όχι μόνο εντυπωσιακές ποιητικές εικόνες, αλλά και προσφέρουν, το πιο σημαντικό, ιαματική ομορφιά για όλα αυτά που δεν χάνονται μέσα στο χρόνο και που μας καθορίζουν:
Δεν ξέρω
από που έρχονται
τα χειροκροτήματα,
οι παθιασμένες ζητωκραυγές
απ΄ τον εξώστη, τον ουρανό
από κάποια φυγόκεντρη στροφή
του δρόμου ίσως,
όταν μπαίνω σε μια λίμνη βαθιά
όπου τα νερά είναι κρύα,
οι ήχοι βουβοί
κι η νύχτα, από
χίλιες και μία ζωές αγνώστων
σπαρμένη φώτα δίπλα,
ετοιμάζεται
αναπάντεχα
να εκραγεί.
Ελένη Γιαννουτάκη
|
Διαβάσαμε 
![Tora einai arga frontcover[3]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhloN1xJ1qlPAicnDd7O9CJZftVFeS3Xlrh0uOI9s8amR3xPKXdtlhdKrwIeAl16EY7TdIMUDzLcsdXiVKthbykp3ht9tEBlPhh3-8jvZiLY_gHDBN_hzSTWv2pjRTUXl63Q8bb_AmhZ_4/s1600-h/Tora%252520einai%252520arga%252520frontcover%25255B3%25255D%25255B4%25255D.jpg "Tora einai arga frontcover[3]")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου