25η ώρα.

Ποτέ δεν είχα ξαναδεί να πέφτει πυκνό χιόνι μες στο καλοκαίρι. Έτριβα τα μάτια μου, μήπως με ξεγελούσαν μα η εικόνα επίμονα καρφωμένη στο παράθυρό μου διέσχιζε τη μέρα, στην έσχατη ώρα της. Κάπως έτσι πέθαινε η εποχή στο μέσο της πόλης, πριν βγει ο ήλιος κι αναστηθούν τα σκοτάδια στις τρεμάμενες προσόψεις των κτιρίων. Και το φως ξανάρχιζε να παρελαύνει κάνοντας απογραφές στους τοίχους, με τα εκτυφλωτικά επίθετα και τα ονόματα των περαστικών, που έμεναν τόσο γυμνά κι ασυνόδευτα απ΄ την παλιά τους χάρη. 


Ο πίνακας είναι της Nατάσας Μεταξά, τρεις γοργόνες κι εγώ.