Το θραύσμα μιας ανάμνησης.

Είχαμε βρει ένα καροτσάκι στο λυόμενο της Βγένας. Το είχαμε μισό μισό με τη Χ., πότε έμπαινε μέσα η μία, πότε η άλλη, εκτός από τις ανηφόρες που τις κόβαμε ποδαράτες. Τα βράδια πηγαίναμε στο Αρτεσιανό. Ψυχή δεν υπήρχε γύρω μας. Ακούγαμε μόνο το γρύλισμα από τις ρόδες του καροτσιού και μακρινούς διάσπαρτους ήχους. Θυμάμαι τη Χ. να λέει πως το Αρτεσιανό ήταν από κάτω σπαρμένο με αρχαία που είχαν ξεμείνει από κάποιο παλιό ναυάγιο, όταν η πόλη ήταν ακόμα θάλασσα.
  Εγώ δεν την πίστευα.

Ο πίνακας είναι του David Hockney.