Οικογενειακή συγκέντρωση.

  Καθισμένοι γύρω από το τραπέζι κάτω από τη ροζ γάζα που έφραζε το δρόμο στις μύγες,
είπα: "ιδού αυτό είναι η ζωή, ένα κουκούτσι." Οι άλλοι γέλασαν'  δεν ήξεραν πόσο εύκολα μετέτρεπα τα δωμάτια σε διαδρόμους, τα πλακόστρωτα σε πόρτες εξόδου και τους σαθρούς πάγκους σε λουσταρισμένα τραπέζια.
  Ο μήνας αυτός με έκανε πάντα να τρώγομαι με τα ρούχα μου, που εκείνο τον καιρό ήταν ένα τζιν παντελόνι και μια κόκκινη μπλούζα. Και μια ζακέτα με μανσέτες, δώρο της αδερφής μου, από τα προηγούμενα γενέθλιά μου.
  Όσο άκουγα τις κουβέντες των άλλων και τη μουσική από το ραδιόφωνο με τη στραβή κεραία, αναρωτιόμουν πότε είχα ξαναζήσει αυτή τη μελωδία με μάτια θολά και την καρδιά τύμπανο να χτυπάει στις φλέβες, ενώ κάποια φωνή δίπλα έλεγε: ''έλα να δεις περνάνε απ΄ έξω'', μα ποιοι ήταν αυτοί, χέρια πόδια, πρόσωπα, ποδηλάτες, η πόλη ολόκληρη, η πόλη εάλω, μέχρι τη δεκαετία του επόμενου Σαββατοκύριακου περνούσαν - που πήγαινες κι εσύ - γυρεύοντας.


Ο πίνακας είναι της Νατάσας Μεταξά.