Κυκλοφόρησε το Ισόβιο πρόσωπο με  ποιήματα νέας εσοδείας.
Από τις εκδόσεις Μελάνι.

  Η παρουσίαση για το Παράξενο Καλοκαίρι,  έγινε στις 20 - 10- 2017 στο βιβλιοπωλείο Χάρτα στο Βόλο μαζί με το βιβλίο του Σάββα Καράμπελα, στον Θάλαμο του μεταφραστή.
Η προσέλευση του κόσμου  ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων μας, ήταν κάτι εκπληκτικό και το στενό της Σκενδεράνη γέμισε κόσμο, ενώ στην αίθουσα δεν έπεφτε καρφίτσα...Θερμές ευχαριστίες σε όσους βοήθησαν στην εκδήλωση, αλλά και στον κόσμο που μας τίμησε με την παρουσία του.

τα αδέσποτα: ~Λίνα Φυτιλή~

τα αδέσποτα: ~Λίνα Φυτιλή~

~Λίνα Φυτιλή~

 Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. 

Τo 1997 δημοσιεύτηκε η νουβέλα της ''Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας'', (εκδόσεις Καστανιώτης).

Το 2011, εκδόθηκε το μυθιστόρημά της ''Τώρα είναι αργά'', (εκδόσεις Απόπειρα). 

Το 2014 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της ''Μυθική μέρα'', (εκδόσεις Ενδυμίων). 

Το 2016 κυκλοφόρησαν τα διηγήματά της με τον τίτλο ''Παράξενο Καλοκαίρι'', από τις εκδόσεις της Εστίας. 

~Λίνα Φυτιλή~

 Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. 

Τo 1997 δημοσιεύτηκε η νουβέλα της ''Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας'', (εκδόσεις Καστανιώτης).

Το 2011, εκδόθηκε το μυθιστόρημά της ''Τώρα είναι αργά'', (εκδόσεις Απόπειρα). 

Το 2014 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της ''Μυθική μέρα'', (εκδόσεις Ενδυμίων). 

Το 2016 κυκλοφόρησαν τα διηγήματά της με τον τίτλο ''Παράξενο Καλοκαίρι'',

[Χώμα και νερό]

Το δέμα
μην ξεχάσεις μόνο,
είπε φεύγοντας.
Ας μη μπλέκονται
οι πεθαμένοι με τους ίσκιους
ή με τους ζωντανούς.
Μπες στην πόλη,
στο ποτάμι της κίνησης,
όποιος δεν κυλάει γρήγορα
στεγνώνει στις όχθες του.
Επιστρέφω τώρα
στα γυαλιστερά νερά.
Τα οστά
διπλωμένα στη μέση
θα ταχυδρομηθούν
αύριο στο χώμα.
{Mυθική μέρα, 2014, Ενδυμίων}
[Χώμα και νερό]

Το δέμα
μην ∆ώρο σε τυφλό καθρέφτη]

Όταν παρασιτώ
σε νοήματα άστοχα,
είναι επειδή αγαπώ
των αργιών τα πτώματα,

τα ψάρια έξω απ ́το νερό,
τις πικρές σοκολάτες.

Όταν με τη σειρά σου,
μάθεις να είσαι
με τα πράγματα
κι όχι με τις λέξεις,
τότε

ένας ωκεανός
σε μικρογραφία
πίσω σου,
θα παίζει αμφιταλαντευόμενος
τη σκηνή
όπου οδύνη κι ηδονή
απέχουν
στον τυφλό καθρέφτη σου
Eνός λεπτού σιγή.
{Μυθική Μέρα, 2014, Ενδυμίων}
 μόνο,
είπε φεύγοντας.

Ας μη μπλέκονται
οι πεθαμένοι με τους ίσκιους
ή με τους ζωντανούς.
Μπες στην πόλη,
στο ποτάμι της κίνησης,
όποιος δεν κυλάει γρήγορα
στεγνώνει στις όχθες του.
Επιστρέφω τώρα
στα γυαλιστερά νερά.
Τα οστά
διπλωμένα στη μέση
θα ταχυδρομηθούν
αύριο στο χώμα.
{Mυθική μέρα, 2014, Ενδυμίων}







[∆ώρο σε τυφλό καθρέφτη]

Όταν παρασιτώ
σε νοήματα άστοχα,
είναι επειδή αγαπώ
των αργιών τα πτώματα,

τα ψάρια έξω απ ́το νερό,
τις πικρές σοκολάτες.

Όταν με τη σειρά σου,
μάθεις να είσαι
με τα πράγματα
κι όχι με τις λέξεις,
τότε

ένας ωκεανός
σε μικρογραφία
πίσω σου,
θα παίζει αμφιταλαντευόμενος
τη σκηνή
όπου οδύνη κι ηδονή
απέχουν
στον τυφλό καθρέφτη σου
Eνός λεπτού σιγή.
{Μυθική Μέρα, 2014, Ενδυμίων}

[Επιστροφή]

 Αργία σήμερα

Θέλω να με ξεχάσουν

Φίλοι

Αδέρφια

Συγγενείς

Οι σκύλοι με τα κόκκινα μάτια

Ο ίδιος ο καθρέφτης μου

Οι αναμνηστικές φωτογραφίες

Κι οι φωνές έχουν τα αυτιά

Των τοίχων στο στόμα

Μυς ομόφωνους στη λόξα

Τένοντες ευνοικούς

για την επιθυμία

Καθώς ωραία επιστρέφει

-Η ηλικία

που αρνήθηκα-

Πάνω στη μύτη

της καρφίτσας

[Σοφά λόγια]

 Όποιος κρατάει

το βουνό,

έλεγε η μάνα μου

Κρατάει τη χώρα,

Τα ίχνη της νύχτας,

Τον ήχο της παλιάς

καμπάνας

Στην κοιλιά του

Κι όλες εκείνες

τις τρελές σκιές

των προγόνων

που – έναν αιώνα

τώρα-

στοιχειώνουν

την κορυφογραμμή

 {Τα δύο τελευταία ποιήματα είναι νέας εσοδείας}

Άνθρωποι εν κενώ - Fractal

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος //

«Παράξενο καλοκαίρι» της Λίνας Φυτιλή, διηγήματα, σελ. 136, Εκδ. Εστία

Το παρελθόν είναι ένα γυμνό καλώδιο που κάποιες φορές το πιάνεις με  χέρια υγρά. Καμιά φορά και το παρόν την ίδια επίδραση έχει στους ανθρώπους. Τίποτα δεν θάβεται για πάντα, τίποτα δεν μένει απείραχτο από το νόμο της μεταβλητότητας. Πράγματα που έγιναν ή δεν έγιναν. Αγγίγματα που δεν δόθηκαν στο σωστό χρόνο ή δεν δόθηκαν καθόλου. Κουβέντες που έμειναν σφραγισμένες στην κλειστή δέσμη των δοντιών. Κάπως έτσι φτιάχνονται τα «κενά» των ανθρώπων. Κάπως έτσι πέφτουν μέσα.

Οι άνθρωποι της Λίνας Φυτιλή, στα δώδεκα διηγήματα της συλλογής «Παράξενο καλοκαίρι» καλούνται να διαχειριστούν τα όνειρα που δεν ευοδώθηκαν, τις στιγμές που έχασαν, την ίδια τη θέση τους μέσα στη ζωή: τη δική τους των άλλων. Πρόκειται για μια διευθέτηση που ξεπερνάει τη χρονική αλληλουχία μιας ζωής (παρελθόν-παρόν-μέλλον) και συντάσσεται από την ανάγκη τους για αξιακή πραγμάτωση. Τι κράτησαν από τη μοίρα τους; Τι διασώθηκε από το σάρωθρο του χρόνου; Ποιο σώμα άντεξε τις κακουχίες της ζωής; Ποιο ζητάει λίγες ακόμη ακριβές αισθήσεις; Κι όλα αυτά με μια ήρεμη αποδοχή σαν κι αυτή που συναντάμε στα διηγήματα της Άλις Μάνρο. Στα διηγήματα της Φυτιλή δεν συμβαίνουν εμπρηστικές εκρήξεις, ούτε θυμικές αντανακλάσεις. Είναι σαν να βλέπεις μια πρόσκαιρα αρυτίδωτη επιφάνεια που φτάνει ένα μικρό πετραδάκι να της προκαλέσει ομόκεντρους κύκλους. Μέσα σε αυτούς κινούνται οι ήρωες: σπειροειδώς, ακαταπόνητα, μακρόθυμα, επιφανειακά ατάραχοι, εσωτερικά, όμως, ζωσμένοι από τα δεσμά που τους καθορίζουν.

Η λυρικότητα των κειμένων είναι ευδιάκριτη, αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με τον μελίρρυτο λυρισμό της ωραιοποίησης (ειδικά του παρελθόντος), αλλά της αποδοχής. Επειδή ακριβώς οι ήρωες της Φυτιλή δεν κραδαίνουν κάποια απόφαση για ριζικές αλλαγές, ούτε επιθυμούν να φέρουν τα πάνω κάτω, δείχνουν αποφασισμένοι να τακτοποιήσουν της μοίρας τις αποφάσεις όπως τους έρχονται. Η γλώσσα είναι λιτή, σχεδόν υλική, ακόμη και όταν μεταφέρει κρούσεις, χρώματα και μνήμες από το παρελθόν. Ο καθαρμός σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υποσημειώνονται με βαρύ φορτίο λέξεων, αλλά με ισόποση, από τη μεριά της συγγραφέα, λιτότητα ύφους και προθέσεων.

Από τη δωρική έως την κινηματογραφική οπτική, η Φυτιλή μοιάζει πλέον περισσότερο ώριμη να διαχειριστεί το υλικό της και να δώσει πνοή στους ήρωές της. Η σχετικά πρόσφατη θητεία της στην ποίηση (με μια συλλογή στην οποία πνέει παρόμοιος άνεμος) δείχνει να της έδωσε τη δυνατότητα να αφαιρεί προσθέτοντας ό,τι πραγματικά χρειάζεται.

Από τα δώδεκα διηγήματα παρελαύνουν άνθρωποι της καθημερινότητας, της βιοπάλης, αλλοτινών καιρών, σε αθηναϊκό ή επαρχιακό περίγραμμα. Άνθρωποι που τους ξέρουμε και μας ξέρουν μόνο που τους βρίσκουν σε απομαγευτικές στιγμές ή σε άλλες που πρέπει να διαχειριστούν τα ζύγια της ζωής τους. Άρα, τους βρίσκουμε σε στιγμές κρίσιμες και καθοριστικές.

Από τα δώδεκα διηγήματα αυτό που ξεχωρίζει είναι το «Δίχτυ της Μνήμης», ίσως διότι μπορεί να λειτουργήσει και ως σενάριο σε ταινία μικρού μήκους. Έχει την απαραίτητη κινηματογραφική οπτική δημιουργώντας εικόνες με γκρο πλαν και περάσματα από χώρους και πρόσωπα. Από την άλλη, το πιο υποβλητικό, σπαραχτικά ανθρώπινο, είναι το διήγημα «Παρείσακτη» όπου ένα νέο κορίτσι παρακολουθεί το ερωτικό ξανασμίξιμο της γιαγιά της με τον εραστή της νεότητάς της. Ένας έρωτας που δεν βρήκε απάγκιο εμφανίζεται στην «Πισίνα» και η απουσία ολοκληρώνεται μέχρι τέλους. Ο «Αράπης» και τα «Σεντονάκια» φέρνουν μνήμες από άλλες εποχές και κινούνται μεταξύ νοσταλγίας, αλλά και πικρής ενθύμησης. Το «παράξενο καλοκαίρι» που έδωσε και τον τίτλο της συλλογής επικεντρώνεται στο διχασμό μιας κοπέλας όπου το τέλμα της καθημερινότητας διαχέεται μέσα στην αχαλίνωτη φαντασία. Στα «Σύρματα σιωπής», το ερωτικό παίγνιο είναι… καταδικασμένο να ακουστεί και όχι να σωματοποιηθεί. Διαμεσολαβητής είναι ένα τηλέφωνο, άρα και ο φόβος του κενού και της σιωπής – όπως και συμβαίνει. Το «βλέμμα» έχει την κυριολεκτική και μεταφορική έννοιά του για έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδιότητες, όπως ο πρωταγωνιστής του συγκεκριμένου διηγήματος. Όλα συμβαίνουν μέσα από αυτά που καταγράφουν τα μάτια. «Στη χώρα των ματιών», όπως εύγλωττα αναφέρεται.

Υπάρχουν στιγμές μέσα στα διηγήματα όπου οι πιο σημαντικές δράσεις είναι όταν δεν γίνεται τίποτα. Αυτή η στατικότητα έχει ποιητική και υποβλητική εκφορά. Είναι το αποτέλεσμα μιας παραδοχής ή ίσως μια ήττας στα σημεία για τους ανθρώπους που βρίσκονται εν κενώ.

O Kωνσταντίνος Μπούρας γράφει για το Παράξενο Καλοκαίρι, στο diavasame και στο περιοδικό Οδός Πανός.

Πεζογραφικές περιδιαβάσεις εντός των πλαισίων (κι ενίοτε στα όρια) του πολιτικώς ορθού. Ψυχισμοί και οντότητες, νοοτροπίες και υπερβάσεις (ή έστω απόπειρες υπερβάσεων), χαρμολύπη μη πεισιθάνατος. Η συγγραφέας Λίνα Φυτιλή γνωρίζει καλώς την τέχνη να κρούει στο θυμικό του αναγνώστη τις αρμονίες εκείνες που τον αναγκάζουν στην ενσυναίσθηση. Είναι όπως η αυτόματη αντίδρασή μας στα περιστέρια με τη σπασμένη φτερούγα που τα λιώνουν τα βιαστικά ταξί στις λεωφόρους της αναλγησίας. Ως παιδαγωγός, η λογοτέχνιδα επιδιώκει την ευαισθητοποίηση τρυφερών ψυχών, ή (για να μην είμαστε πιο ακριβείς) τη μη σκλήρυνση των ήδη ευαισθητοποιημένων. Είναι σαν το αναμνηστικό εμβόλιο του τετάνου, σαν τον αντιλυσσικό ορό, σαν τον αντιοφικό ορό, που μας βοηθάνε να μεταβολίσουμε τον θυμό και την οργή σε δημιουργικά αισθήματα αρωγής στον πλησίον. Ναι, αυτό είναι το μήνυμα που υποφώσκει κάτω από αυτά τα σύντομα πεζά: «αγαπάτε αλλήλους», αγαπάτε τον εαυτό σας, αγαπάτε τη μνήμη, ακόμα κι αν «όπου και να την αγγίξεις πονεί» (όπως καλά πόνεσε ο Σεφέρης). Συμφιλίωση με το παρελθόν, για να αντέξουμε το παρόν και να πορευτούμε στο μέλλον, νομοταγείς κι αναλλοίωτοι, συμβιβασμένοι με τον κόσμο, ειρηνεμένοι με τον εαυτό μας, γαληνεμένοι βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Μια γλυκόπικρη γεύση αφήνει στην αισθητική μνήμη η ανάγνωση αυτών των πονημάτων της Λίνας Φυτιλή. Επιλέγει να μιλάει άλλοτε μέσα από ανδρικά κι άλλοτε μέσα από γυναικεία προσωπεία, εναλλάξ, συνήθως σε πρώτο πρόσωπο και σπανιότερα σε τρίτο ενικό. Ανθρωπιά, ανθρωπισμός, ουμανιστικά ιδεώδη, όλα αυτά που ενδυνάμωσαν την Εκπαίδευση από τον Διαφωτισμό και μετά, στην πλέον λογοτεχνικώς επεξεργασμένη μορφή τους. Οι ιστορίες δώδεκα, όσοι και οι απόστολοι του Χριστού.

Ας ακούσουμε όμως την ίδια την καλή συγγραφέα: «Κουνάω το κεφάλι και σκέφτομαι ότι μπορεί αυτές οι ιστορίες να είναι γέννημα-θρέμμα της φαντασίας της, ότι τις κατεβάζει από το μυαλό της, μόνο και μόνο για να μ' εντυπωσιάσει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Έτσι δεν λέω τίποτα, ρίχνω μια ματιά στον σκοτεινό δρόμο, στην πινακίδα απέναντι, που με το ζόρι ξεχωρίζει πια, στις φιγούρες μας που αχνοφέγγουν στο τζάμι και στις ξεχειλωμένες σκιές μας που απλώνονται στο δωμάτιο. Για μια στιγμή νομίζω ότι είναι οι πλασματικές μορφές άλλων ανθρώπων, προγόνων από το παρελθόν, που μας επισκέφθηκαν απόψε, έτσι για να πάρουν μια ιδέα από τον σύγχρονο κόσμο και ν' ακούσουν τις κουβέντες μας, να δουν αν σκεφτόμαστε καθόλου τα περασμένα ή τα 'χουμε ξεχάσει».

Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα το 1974. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1997 δημοσιεύτηκε η νουβέλα της «Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας» (Καστανιώτης). Το 2011 εκδόθηκε το μυθιστόρημα «Τώρα είναι αργά» (Απόπειρα). Το 2014 ακολούθησε η ποιητική συλλογή «Μυθική Μέρα» (Ενδυμίων).

Τελευταίος σταθμός του Crowd.
Διαβάζουμε ποιήματα αύριο
στο Polis art cafe. Ώρα 830μμ.

«Παράξενο καλοκαίρι», Λίνα Φυτιλή, εκδ. Εστία

 Γράφει η Τέσυ Μπάιλα στο thinkfree

 Με ματιά τρυφερή και ταυτόχρονα νοσταλγική υπογράφει τα δώδεκα διηγήματα της συλλογής «Παράξενο καλοκαίρι» η Λίνα Φυτιλή, που κυκλοφορεί από τις εκδ. Εστία. Συνδετικός ιστός των διηγημάτων αυτών η ανθρώπινη μοίρα. Η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο και τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή. Το ξόδεμα και το στοίχειωμά του, η νοσταλγία για ό,τι έφυγε και θα χαθεί. Αλλά και η μνήμη ως προσδιοριστικός παράγοντας ενδοσκόπησης. 
   Η Φυτιλή καταθέτει ένα αφηγηματικό κολάζ για την ανθρώπινη συνείδηση και ταυτόχρονα οδηγεί τους ήρωές της στα μονοπάτια της αυτογνωσίας, εκεί όπου θα ανακαλύψουν εκ νέου τον πραγματικό τους εαυτό. Χαμένες επιθυμίες, ανεργία, ανεκπλήρωτοι έρωτες, αντανακλάσεις συναισθημάτων πάνω στο χρόνο, συμβιβασμένες συνειδήσεις. Στοιχεία που συγκροτούν την αφηγηματική ροή των διηγημάτων και γίνονται η αφορμή για να αναλογιστεί ο αναγνώστης πόσο αλώβητος παραμένει ο άνθρωπος μέσα στην πορεία του χρόνου, πόσα όνειρα χάνει ή συμβιβάζεται να σταματήσει να κάνει. 
  Διηγήματα γραμμένα μελωδικά. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας είναι τρυφερή και αισθαντική. Η εκφραστική της ροή δίνει μια δύναμη στα κείμενά της, όπως συμβαίνει στο εξαιρετικό «Δίχτυ της μνήμης», κάνοντάς τα να μοιάζουν σκηνές από κινηματογραφική ταινία. Η συγγραφική της ευαισθησία αυξάνει το αναγνωστικό ενδιαφέρον, καθώς φέρνει στο φως όλο το συναισθηματικό ορίζοντα των απωλεσμένων ονείρων των ηρώων. Και τότε τους στήνει αντιμέτωπους μαζί του και ο αναγνώστης βλέπει την προσωπική τους πάλη με το τέλος της δικής τους εποχής. 
  Σημαντικές είναι και οι σιωπές των ηρώων. Η Φυτιλή τις χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη μαεστρία. Η ερωτική ανάγκη που κρύβει η φωνή όταν περνά μέσα από τα σύρματα του τηλεφώνου. Οι κρυμμένες εντάσεις πάνω στη θολή αντανάκλαση του σώματος στο τζάμι. Το θολό τοπίο μιας μαραμένης ψυχής που ακροβατεί στο μεταίχμιο της συνειδητοποίησης του ασύνειδου, «μια Δευτέρα γεμάτη άνοιξη» και ο ορίζοντας των τυχαίων, των απροσδόκητων συναντήσεων. Ο αόρατος θόρυβος που κάνει ένα τυχαίο βλέμμα. Όλα όσα συνομολογούν τη χαμένη αθωότητα ενός ανθρώπου που αναμετράται με τις φιλοδοξίες, τις ανάγκες, τα όνειρά του συναρμολογημένα σε μια τρυφερή συλλογή διηγημάτων που γίνεται η αφορμή για την προσωπική ενδοσκόπηση του ίδιου του αναγνώστη.

Eίναι χαρά μου που συμμετέχω στον τελευταίο σταθμό του CROWD OMNIBUS Reading Tour στην Ελλάδα. Στο Polis Art cafe, στις 13 Ιουλίου στην Αθήνα, διαβάζοντας ποιήματα.

Το CROWD OMNIBUS Reading Tour ξεκίνησε από το Ελσίνκι, για κλείσει τη διαδρομή του στη Λεμεσό. Συμμετέχουν πάνω από 100 συγγραφείς από 37 χώρες. Πρόκειται για ένα ταξίδι με λεωφορείο, δώδεκα εβδομάδων, μέσα από 14 Ευρωπαϊκές χώρες, με πάνω από 50 στάσεις όπου εμπλέκονται περισσότεροι από 30 τοπικοί εκπρόσωποι, με δεκάδες αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων, παραστάσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις, συναντήσεις και εργαστήρια.
Είναι αλληλοενημέρωση στο χώρο της λογοτεχνίας. Είναι συγχρωτισμός, αλληλεπίδραση, ανταλλαγή Ιδεών.
Τα σκέλη της διαδρομής είναι:
Α. 02.-21.05.2016 - Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία
Β. 22.05.-12.06.2016 - Γερμανία, Πολωνία, Τσεχία
Γ. 13.06.-04.07.2016 - Αυστρία, Σλοβενία, Σερβία, Βουλγαρία
Δ.05.-24.07.2016 - Τουρκία, Ελλάδα, Κύπρος.

http://bit.ly/bibl020716

O Θανάσης Νιάρχος γράφει για το Παράξενο Καλοκαίρι, στα Νέα του Σαββατοκύριακου στο Βιβλιοδρόμιο.

Lina Fitili

Tuesday, 28 June 2016

Lina Fitili

                                            Michalis Economou, Houses with boat, 1836

Pink whitewash

On the days when

a grey bird

sits by the seaweeds

its beak stretched, 

you make imaginary circles like a whirling dervish.

A hot and humid afternoon in a breathless light is memory,

an unfamiliar body,

in an unknown millenium, plays solitaire

on the cardboard box of your family house.

Ροζ ασβέστης 

Τις μέρες που

ένα γκρίζο πουλί

στέκεται δίπλα στα φύκια 

με το ράμφος τεντωμένο,

κάνεις νοερούς κύκλους δερβίση γύρω απ ́το ίδιο σημείο.

Ένα ζεστό κι υγρό απόγευμα σε φως ξέπνοο η μνήμη,

ένα ανοίκειο σώμα

σε άγνωστη χιλιετία, ρίχνει πασιέντζες

πάνω στο χάρτινο κιβώτιο του πατρικού σου σπιτιού.



Λίνα Φυτιλή

Μετάφραση Χρυσάνθη Πολύζου-