Μικρά ευτελή.

Ι.

Στο είπα εξάλλου

Με αυτά τα ποιήματα

Δεν ελπίζω πολλά

Μόνο στρώνω

Με πισσωμένα λόγια

Το δρόμο των εξομολογήσεων-

Πατριδογνωσία, ανέκδοτο 

Άλλωστε τα ακυκλοφόρητα νέα

Κάποτε έρχονται στο φως

Με μια εκτέλεση άγνωστη

στις ρόδες των ποδηλάτων

Ίσως απ΄ αυτά κάτι μείνει

Ποτάμια στη μεγάλη νύχτα

Φέγγοντας,

Θάλασσες, περάσματα στενά

Και πετεινά από αίμα

Εις το επανιδείν - Ανέκδοτο, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παρέμβαση

Όταν φύγω
Ένα ρούχο παλιό
να ρίξετε στο δρόμο
Πρώτα στη χάση
Μετά στη φέξη 
και τέλος όλα.

Όταν φύγω, 
θα είναι μέρα μεσημέρι χωρίς ευχές, 
σαν φλύαρες ρεκλάμες.
Με το γδαρμένο πόδι
προχωρώντας 
σε μια στροφή 
θα αλλάζω δέρμα
ενώ θα μου κουνάτε το μαντίλι,
δίπλα στο τρένο όλοι μαζεμένοι,
με μια φωνή στο στόμα 
να ρεκάζει
Έχει ο καιρός γυρίσματα, 
μητέρα-

Δια παντός αγαπημένος στα σκοτάδια.  

                                                                       (στον Βασίλη Στεριάδη), ανέκδοτο.

Ο ποιητής γεννημένος το 47

Η ποιήτρια το 74

Μια αναστροφή αριθμών

σαν του αρχαγγέλου το φτερό

και το ποίημα

περνά στην αιωνιότητα

με το ιδιωτικό του αεροπλάνο.

Αχ μωρέ Βασίλη

έξω βρέχει άπλετο φως καλοκαιριού

και του Παγασητικού το κάμα

ενώ το τρίτο σου αδέκαστο μάτι

περνάει και με κόβει γυαλί

μπροστά από τη Νέα Ιωνία.

Ζηλευτός από τα κυπαρίσσια

Με τα ποιήματά σου υπό μάλης,

λες κι έπεσες από τον ουρανό

με τους άσσους των γηπέδων

στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,

ή στο τέρμα της Ιάσονος

κι έγιναν οι προσδοκίες απαιτήσεις

μέλλοντες αόριστοι, αμίμητα ζώα,

σκυλιά που γαβγίζουν τις νύχτες

στην αρχή της άλλης πόλης.

Μόνο πρόσεχε τις λέξεις αναρριχώμενα

Μη σε πάρουν κάποιο βράδυ στο λαιμό τους

ή πάρουν εργολαβία το ποίημα

- κι είναι το τελευταίο σου

     Υποψήφια η Μυθική Μέρα 

για το βραβείο ποίησης Γιάννη Βαρβέρη.