Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα το 1974. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας κι εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Το 1997 δημοσιεύτηκε η νουβέλα της, Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας, Καστανιώτης. Το 2011, εκδόθηκε το μυθιστόρημά της Τώρα είναι αργά, εκδ. Απόπειρα. Το 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της, με τον τίτλο Μυθική μέρα, από τις εκδόσεις Ενδυμίων.
Αχτίδα στον πάγο
Τα πράγματα είναι στη θέση τους·
Η άκρη του νιπτήρα,
τα πόδια στο οβάλ τραπέζι,
το λευκό άδειο φλιτζάνι.
τα πόδια στο οβάλ τραπέζι,
το λευκό άδειο φλιτζάνι.
Ψυχές δεν τριγυρίζουν
τ’ όνομά μου,
η ζωή από απόσταση γυρίζει.
τ’ όνομά μου,
η ζωή από απόσταση γυρίζει.
Στον κήπο
χιόνι απάτητο.
Μια αχτίδα έχει φυτρώσει στον πάγο.
χιόνι απάτητο.
Μια αχτίδα έχει φυτρώσει στον πάγο.
Αν ήμουν κάποια άλλη
θ ́ άλλαζα
τα παππούτσια μου,
το σπασμένο χερούλι του απογεύματος,
τις σακούλες κάτω από τα μάτια της πόλης.
θ ́ άλλαζα
τα παππούτσια μου,
το σπασμένο χερούλι του απογεύματος,
τις σακούλες κάτω από τα μάτια της πόλης.
Αν ήμουν κάποια άλλη
Θ ́ ακολουθούσα το δρόμο
μέσα στο ποίημα της σελίδας 125
αργά τη νύχτα
Μα όποια κι αν είμαι
∆εν με πιστεύουν πια
(Μυθική μέρα, 2014.)
(Μετρώντας) σαράντα μέρες με την όπισθεν
το φως το βίαιο,
το σπαραχτικό
σε μια θάλασσα στάχτης
το σπαραχτικό
σε μια θάλασσα στάχτης
ανάμεσα στους απόντες,
μια ακόμα φορά
ανάβω.
ανάβω.
Μ’ ελάχιστη απόκλιση
τα τυφλά σημεία
σαν χρόνια παιδικά
σαν χρόνια παιδικά
λάμπουν.
Τι θα πει μαύρη γη,
δεν ξέρω,
άσε κάτω τα κονιάκ
άσε κάτω τα κονιάκ
να τα πιούμε γιαγιά
επί τόπου,
μήπως παν τα φαρμάκια κάτω.
(Μυθική μέρα, 2014.)
Αίνιγμα
∆εν είναι
πόζα ή ψέμα,
δικαιολογία από ιστορία άλλη,
πόζα ή ψέμα,
δικαιολογία από ιστορία άλλη,
λύση ανάγκης.
Η αφή,
κόκαλο δανεικό,
το έχεις ξεχάσει
κάτω απ ́ το δέρμα.
κάτω απ ́ το δέρμα.
Το σώμα είναι.
Όταν λάμπει,
τις αμαρτίες του
πληρώνει-
βρέξει χιονίσει
(Μυθική μέρα, 2014.)
Αόρατη
Θα στην έχουν στημένη
οι εντυπώσεις,
οι ήχοι στα αυτιά της πόλης,
τα μπαλκόνια όπου
φυτρώνουν σγουρά κεφάλια.
Στην πλατεία
που στέκεσαι
τίποτα δεν είναι ίδιο-
κάτω από φώτα κίτρινα
τα χέρια που κινούν τα νήματα
κόβουν αέρα και θερίζουν.
Κι αν ακόμα θυμάσαι,
την Εδέμ τη χάσαμε
σε άλλη εφηβεία
δίσεκτη -εκ γενετής-
χωρίς να πούμε λέξη
για τη λόξα του κόσμου,
αυτή την αόρατη γυναίκα
που είχε τα μάτια σου
(ανέκδοτο)
Επιμέλεια άρθρου: Βάσω Χριστοδούλου
